आजसम्म जति लेखे तिम्रा साथ र घातमा लेखे सानी
दिन भन्थ्यौ तिमी तर मैले काटेका रातमा लेखे सानी
सत्य कहिले डक्दैन झुट कहिले टिक्दैन भन्ने जानेनौ कि
हात्तिको झै तिम्रा पनि कुरा चपाउने दातमा लेखे सानी
जति तिम्ले लुकाउथ्यौ उति मैले देख्न पुग्थे दृश्य सानु
तिमीले गरेका हरेक पलका विश्वासघातमा लेखे सानी
म हिजो र आजलाई हेर्दैछु सानु
हिजोको त्यो साइनो फेर्दैछु सानु
अनुमती मागिन मैले तिमीसँग पनि
लेखिएको दिलमा नाम केर्दैछु सानु
यो पिरतिमा यस्तै सम्बन्ध रहेछ क्यार
थाहा नपाइ आफैले मन फेर्दैछु सानु
गाह्रो भा छ सम्हाल्नलाई मन तै पनि
जगमगाएका धेरै रहर तिम्रा हेर्दैछु सानु
जे थियो हिजो नहुँदा आज कत्ति पनि
तिम्रै खुसीको निम्ति मन फेर्दैछु सानु
थुङ्गा
१ आजकल दिनदिनै अश्रुवर्षा भा छ
सायद तिमी टाढा गएर पो हो कि
२ आजकल ज्यून धेरै गाह्रो भा छ
किनकि तिमी उसँग साइनो गाँस्दैछौ
३ जति बिर्सन्छु भन्यो सम्झना झन धेरै भयो
तिम्रो होइन तिमीले दिएका दर्दहरुको
४ अव त म रुदै रुदिन
किन थाहा छ मेरो त आँशु नै सुकि सकेछ
1.देखेकोलाई विश्वास गरु कि भनेकोलाई सानु
दुनियाले यति भयो भन्दै दिन गनेकोलाई सानु
धेरै खेल्यौ लुकामारी खेल किन हो कुन्नी तिम्ले
अटुट भनेको साइनो टुक्राटुक्रा बनेकोलाई सानु
2.कसैको यादमा मन रुने किन होला
पराइको बोलीले मन छुने किन होला
व्यथा बढ्या मन जल्या कस्ले देख्छर
आँशुनै आँशुले मन धुने किन होला
3.सवैसँग हाँसी हाँसी जिउने रहर
अमृतलाई विष भनि पिउने रहर
कस्को हुन्छ होला यस्तो मन भन त
मुटु छिया पारी फेरि सिउने रहर
4.बोल्दा पनि मुटु घोच्यो लेख्दा पनि घोच्यो
नचाहेर नी मनमा कुरा कति कति कोच्यो
भो लेख्दिन अनि भन्दिन केहि भन्छु सधै
किन कुन्नी निष्ठुरीले सधै उल्टो सोच्यो
5.पलपल मरेर नी बाच्नु पर्दो रैछ
दुखी मन लुकाएर हाँस्नु पर्दो रैछ
को कस्तो चिन्नलाई गाह्रो प¥या छ
उसकै नाउमा पिरति साच्नु पर्दो रैछ
6.मेरा सबै शब्द तिम्लाई छुरा लाग्छन् अरे
भन्दै नभन्दा पनि मनमा कुरा लाग्छन् अरे
तिम्रा मनका भावना बुझ्नै गाह्रो भयो सानु
भन्दै हिड्छौ रे सम्बन्ध काँचको चुरा लाग्छन् अरे
7.फुल झै फुल्यौ उसै गरि झार्न सकिन
तिम्ले झै दिल यता उता सार्न सकिन
कुनै मतलव छैन भन्न किन मन मान्दैन
किन यस्तो ग¥यौ भनेर नी खार्न सकिन
8.तिमी अरुकै बन मलाई कुनै मतलव छैन
तिम्रो याद साथमै छ अरु कुनै मतलव छैन
कस्तो कस्तो सपना सजाएछ पापी यो मनले
याद गर या नगर मलाई कुनै मतलव छैन
9.तिम्रै खुसीको लागि कति आँशु झरिदिएछन्
आफनो भन्ने मुटु पनि तिम्रै निम्ती मरिदिएछन्
आखिर तिमीसँग टाढा हुँदा आँशु किन झर्छ
थाहै थिएन मुटु भरि तिम्रै माया भरिदिएछन्
जो कोहिको भलो चाहने खराव मान्छे म
जो कोहिको आँशु नचाहने खराव मान्छे म
अँ ! यहा यस्तै भन्छन् आजकल
हिडेको बाटो मोड्ने खराव मान्छे म
बोली बचन कस्तो बोल्नु पर्ने रैछ
व्यर्थै आँशु बगाउनी खराव मान्छे म
विगतलाई बर्तमान बनाउने चाहना मेरो
राम्रो भविष्यको कामना गर्ने खराव मान्छे म
खै किन दुखित बन्दिन्छ यो मन पनि
पराईलाई सम्झीरहने खराव मान्छे म
यस पेजमा भएका साहित्यिक रचना पढ्नु हुने तथा अमूल्य सल्लाह सुझाव दिनुहुने सम्पूर्ण मित्रहरुमा धेरै धेरै धन्यवाद साथै यसमा भएका कुनै पनि साहित्यिक सिर्जना कहि कतै साभार नगर्नु हुन अनुरोध गरिन्छ l
मनले माया लाएपछि माफि माग्छौ र किन सानू
महललाई त्यागेपछि माफि माग्छौ र किन सानू
भित्रि नजरले हररेमा चिन्छौ तिम्ले को हो भनि
असल मित्र पाएपछि माफि माग्छौ र किन सानू
बैशाखको चर्को घाममा विना शितल हिडेपछि
५िनमै बादल लाएपछि माफि माग्छौ र किन सानू
नौनी होइन पगाल्नलाई पग्लीदिने मन त्यसै
मित्रतामा शत्रु लाएपछि माफि माग्छौ र किन सानू
मनको मन्दिरमा आगो लगाइ हिडेपछि तिम्ले सानू
ढुङ्गे मूर्तिमा धाएपछी माफि माग्छौ र किन सानू
लेख्दा लेख्दै शब्दहरु कस्तो लेखे थाहा छैन
भित्रि बाहिरी नजरले कस्तो देखे थाहा छैन
के लेखौ र जवाफ भनि साहित्यकार परियन
दुख पिडा मनको किन सस्तो देखे थाहा छैन
देखाउनी र लुकाउनी कस्ता कुरा गरेर सानू
ती कोमल नयनले म प्रति कस्तो देखे थाहा छैन
अमूल्य हुदा पनि दुनिया सामू मूल्यविहिन बनेपछि
सून पनि नून जस्तै सस्तो किन देखे थाहा छैन
नूनचुक छरि त्यहि घाउ नचर्काउन विन्ति
नानाथरि कुरा गरि दुखीलाई नथर्काउन विन्ति
सँगसँगै पनि हिड्न पनि गाह्रो भा छ आजकल
पानी माथिको तेलझै दुखीलाई नतर्काउन विन्ति
जे जे गर तिम्ले सानु सहिदिन्छे यो दुखीले
दिएका ति सम्झनाका चिनोहरु नफर्काउन विन्ति
हे¥या भए मेरै आँशुका तालहरुमा पौडेका छौ तिमी
यसै पनि धर्किराको यो मनलाई अझै नधर्काउन विन्ति
नयनमा आँशु लुकाइ हास्नै सकिन आमा
मन्मा चोट पु¥याई हास्नै सकिन आमा
जानी जानी त गल्ति गर्ने रहर कस्लाई छ र
भैइदियो मलिन मुहार हास्नै सकिन आमा
दुनियाले भन्छन् कति सुखी अनि खुसी छ
रोइराछ मन बाहिर हास्नै सकिन आमा
कैले लाग्छ फाली दिन्छु यो कहाली लाग्दो जीवन
नाच्ने गाउनेको माझमा पनि हास्नै सकिन आमा
सानुको संसार 